Killingfields in Phnom Penh

Rond 08.00 uur wilden we weggaan om de Killingfields te bezoeken en zou er een scooter klaar staan. 3x Raden, geen scooter. Hadden t gister echt 4x gevraagd en t was geen probleem blablablabla. Dus moesten we ff boos worden en gezegd dat ze heel gauw iets moesten regelen. Dat duurde uiteraard weer langer dan ze eerst zeiden en toen moesten we nog papieren invullen en ook nog ergens ontbijten, want voor t eerst zat dat niet inbegrepen. De recensies op Booking.com waren over t ontbijt ook heel slecht dus Ink is nog gaan kijken maar idd besloten om buiten de deur iets te gaan eten. Maar dit duurde nu natuurlijk allemaal weer langer. Tussendoor moest Ink nog wat halen op de kamer en zag ik m'n favoriete beest in t buitenland onder t bureau liggen op z'n ruggetje maar hij leefde nog wel...een KAKKERLAK.. En niet zo kleintje ook! Dus hup naar beneden gestierd, we waren al niet blij met die vent achter de receptie, dus Ink vrij geïrriteerd gezegd dat er een kakkerlak op onze kamer lag en of ze die weg wilde halen. Dat ging die doen zei die...maar daarmee nam ik geen genoegen want dat kennen we. Dus ik zei: nee niet straks.. NU! Je loopt nu mee om m weg te halen!! Haha. Dus hij iemand bellen van de schoonmaak want onze wc spoelde ook al niet door dus ik wilde dat ze dit ook gelijk gingen maken. Moesten toch wachten op die k* scooter. Nou en als zelfs iemand van de schoonmaak al zegt dat die kakkerlak groot is..bah! Dus veegde ze m naar de gang maar ik maakte duidelijk dat ze m ff moest killen en niet daar moest laten liggen voor onze deur. Dus pakte ze m op en gooide m naar buiten.
Nou bijna een uur later konden we eindelijk weg, er werd ons nog heel dringend verzocht om de scooter niet op straat te zetten en alleen ergens waar we m zelf konden zien of bewaakt parkeren want er wordt heel veel gestolen. Wij tentje opgezocht om te ontbijten. Tentje zag er goed uit maar ontbijt was niet lekker en nog duur ook.
Temperatuur was weer bloody hot dus op de scooter en na 14 km waren we bij de Killingfields welke in een agrarisch gebied liggen in een boomgaard. De Killingfields worden ook wel Choeung Ek of de velden des doods genoemd. Het is een gebied van 17 km groot waar de Rode Khmer onder leiding van Pol Pot de gevangene van de Tuol Sleng gevangenis naartoe brachten en gedood werden. En niet alleen de gevange zelf ook hun families om wraak te voorkomen. Tussen 1975 en 1978 werden hier 17.000 vrouwen, kinderen en baby's gemarteld en gedood. Om kogels te besparen werden de meeste gevangenge doodgeslagen. Volgens de Rode Khmer was het beter een onschuldige te vermoorden dan een vijand te sparen. Er zijn hier meer dan 8000 schedels te zien in een glazen toren, de Memorial Stupa welke in 1988 werd opgericht. De schedels zijn gesorteerd op mannen/vrouwen en dmv een sticker hebben experts vastgesteld hoe ze om t leven zijn gebracht. Onderin liggen alle schedels en kleding en meer naar boven andere botresten en ledematen. Het bezoeken van de Killing Fields met kinderen wordt afgeraden en het is dan ook zeker geen feel good tripje. Ik zelf werd er ook verdrietig van en vooral omdat t nog maar zo kort geleden is. Bij binnenkomst kun je een audiotour boeken/kopen waar alles dmv een koptelefoon aan je word verteld, gelukkig ook in t Nederlands wat t des te meer veel levendiger maakt want in t Engels komt alles toch anders over en snap je niet altijd alles even goed. Zo werd je over t terrein rondgeleid en alle borden met foto's en tekeningen waren genummerd. Als je de massagraven ziet en de verhalen hoort van overlevenden of van nabestaande komt t wel bij je over wat een hel dit is geweest. De Killingfields van Choeung Ek is slechts 1 van de ongeveer 400 Killing Fields die gevonden zijn. In totaal zijn er tijdens t regime van Paul Pot, en zijn leger de Rode Khmer, rond de 2 miljoen mensen vermoord, dat was eenderde van de totale bevolking! Paul Pot vond dat alleen boeren Cambodja konden redden tijdens de Vietnamoorlog. Iedereen die in zijn ogen intellectueel was werd vermoord. Leraren, artsen, directeuren, zelfs het dragen van een bril of het hebben van zachte handen betekende dat je een gevaar was en dus werd je gedood. Volgens hem waren alle intellectuelen egoïsten en de reden dat Cambodja zo arm was. Alle steden werden ontruimd en iedereen moest gedwongen naar t platteland verkassen om daar 12 tot 15 uur per dag te werken.
De overblijfselen van mensen in de vorm van kledingresten en botten liggen nog steeds zichtbaar in de Killing Fields. Nu zijn er slecht 43 van de 129 massagraven opgegraven. Ook bij veel bomen waren verhalen. 1 die me t meeste bijgebleven is, is van de Killing Tree/Chankiri Tree tegen deze boom werden honderden baby's en kinderen doodgeslagen om ook weer wapens en kogels te besparen. Bizar! Naast de boom was een stuk afgezet waar vele botresten en kledingresten gevonden zijn. Om de boom en de takken hangen allemaal gekleurde bandjes/koordjes van bezoekers ter nagedachtenis. Het armbandje wat ik gekregen had van de marktkoopman in Hoi An (hij knoopte t bij me om voor geluk, omdat ik een andere grote armband gekocht had) heb ik afgedaan en ook bij deze boom gehangen. Een andere boom was een prachtige grote kokosnootboom met als stam een soort ananas bladeren, omdat deze punten messcherp zijn werden hier van heel veel mannen de keel doorgesneden om er zeker van te zijn dat ze na een marteling dood waren. We hebben hier dus een tijdje rondgelopen en alle verhalen geluisterd. Tussendoor was Ink der hoedje nog kwijt, daar naar gezocht want was blijkbaar afgewaaid en iemand van de beveiliging had m gevonden. Als laatste zijn we naar t museum gegaan en hebben een film gekeken.
Bij de uitgang heeft Steef nog een nieuwe vriendin gevonden bij 1 van die winkeltjes..en een paar blikjes drinken gekocht. Zij kon ons mooi uitleggen waar t busstation nou precies was want dit konden we 's ochtends niet meer vinden. We moesten namelijk nog busstickets kopen voor morgen naar Siem Reap want in ons top hotel begrepen ze dit ook niet, dus gingen we t zelf wel regelen maar we konden dus niet meer t busstation vinden waar we gister afgezet waren. Busstation uiteindelijk gevonden en tickets gekocht voor morgen. Lekker broodje gegeten en gezonde shake gedronken bij een tentje en toen zijn we nog naar de gevangenis gereden. De Tuol Sleng gevangenis ook wel de Security 21 (s-21) genoemd was vroeger een hogeschool. Alle klaslokalen zijn omgebouwd tot cellen en martelkamers. Voor de school ligt nog steeds een mooi grasveld en staan er prachtige fruitbomen en mooi gekleurde struiken met bloemen. Nu zie je bij binnenkomst een groot aantal grafstenen en achterin staat een groot gedenkteken met daarom heen allemaal grafstenen met de 17.000 namen van de gevangene erop. Zelfs de speeltoestellen werden gebruikt als martelwerktuig. Net als in de concentratiekampen van de nazi's tijdens de Tweede Wereldoorlog legde de Rode Khmer alle gegevens vast in een administratie en werden er ook foto's gemaakt van de gevangen als ze binnenkwamen en zelfs van voor en na een marteling. Veel van de gevangen hadden geen idee waarom ze gevangen werden genomen. Het systeem van de gevangenis was simpel: de gevange moet de misdaden waarvan hij of zij was beschuldigd bekennen. Lukt dit niet goedschiks, dan maar kwaadschiks door marteling. Martelpraktijken waren waterboarding, alcohol op open wonden gieten, ophanging of slaag met allerlei wapens. Zodra de gevange zijn misdaad had bekend kon de administratieve procedure worden afgesloten en werd de gevangene afgevoerd naar de Killing Fields. 1 van de regels was ook dat je iedere dag misdaden/zonden op moest noemen waarvoor je gestraft moest worden, kon je dat niet dan werd je gelijk gemarteld. Een verhaal die ik me nog herinner is die van een Australiër die samen met zijn vriend een wereldreis aan t maken was per zeilboot op de zee bij Cambodja. Ook zij werden tijdens het regime van Paul Pot van de zee geplukt en in de gevangenis gezet. Ze hadden geen idee wat er toen in Cambodja aan de hand was en waarom ze gevangen werden genomen. Ook zij moesten misdaden bekennen, dat ze bijvoorbeeld banden hadden met 1 of andere geheime dienst en de namen geven van hun "opdrachtgevers". Omdat ze toch wisten dat ze uiteindelijk dood gingen, gaf 1 van de Australiërs allemaal namen door van bekende personen uit Australië die de gevangenisbewaarders toch niet kende. Bijvoorbeeld een tv presentator, een bekende sporter, naam vd burgemeester uit zijn dorp, M MacDonalds en zelfs de naam van z'n eigen moeder. Zo kon hij later wel geïdentificeerd worden door zijn familie, en dit verhaal wordt ook weer (via de koptelefoon in het Nederlands)verteld door zijn broer. Zijn broer heeft ook tegen de gevangenisdirecteur Duch getuigd tijdens zijn proces in 1999. Ook in de gevangenis zagen we weer veel heftige foto's en tekeningen en konden we alle cellen zien. Helaas moesten we iets eerder stoppen omdat t dicht ging waardoor we niet alle verhalen konden afluisteren maar wel de hele gevangenis gezien hebben.
Pittig dagje dus! Nu probeerde we weer te gaan eten bij Shabu Shabu want we waren nu wel op tijd maar t was heel anders dan in Nederland met geen sushi op de lopende band maar allerlei vage visgerechten haha, visogen en koppen dus laat maar zitten. Ander sushitentje gevonden en daar gegeten. Ink is al dagen op zoek naar een nagelstudio want al der nageltjes liggen er onderhand vanaf maar dit is nogal lastig. Eindelijk 1 gevonden op aanraden via via zat die dicht! Grrrr. Morgen naar Siem Reap dus daar maar weer opnieuw gaan zoeken. Ink in t hotel een handdoek onder de kier van de deur gelegd zodat er geen ongewenste gasten meer kunnen komen en gaan slapen.