Dag 13: Helse rit naar Kalaw

Vanochtend voor de laatste keer zonsopkomst kijken en zo vroeg weer t bedje uit viel echt niet mee! Dat zijn we wel beetje zat. Gister ook pas laat gaan slapen. Om 05.00 weg en de opgeladen Ebike stond al klaar maar er stond een ander ventje dan gisteravond en we moesten betalen. Gister hadden we afgesproken met t mannetje die we afgelopen dagen telkens zagen dat we de Ebike alleen wilde gebruiken om zonsopkomst te zien omdat we daarna toch met de bus naar Kalaw vertrokken en we de afgelopen 3 dagen al bij hen gehuurd hadden, blablablabla. Dat was al een hele bevalling maar nu moesten we dat dus aan iemand anders duidelijk maken waarvan z'n Engels niet verder kwam dan: hello! Wat een gezeik maar na 5 minuten kwam onze vaste mannetje gelukkig aangescheurd en legde t ff uit aan z'n collega. Wij blij en hup gas erop naar die tempel. Nu waren we iets eerder en was t stuk rustiger dan eerste ochtend. Plekje opgezocht en nog 1x genoten van zonsopkomst en van de luchtballonnen die weer voorbij kwamen. Om 06.45 gauw terug naar hotel om laatste dingen te pakken en nog even te ontbijten. Tussen 07.45 en 08.00 kwamen ze ons ophalen om met een klein busje naar de grotere bus te brengen die ons in 7 uurtjes naar Kalaw gingen rijden. Gister hadden we hiervoor tickets geboekt maar helaas hadden ze geen plekken meer naast elkaar dus Steef zat achterin en Ink voorin. Nog geprobeerd om te vragen of we met iemand konden ruilen maar bus zat vol en dat lukte niet. Toen we de bus in liepen zagen we dat we allebei een eigen stoel hadden naast t raam dus dat was eigenlijk wel prima. Er zat dus niemand naast ons. Stoelen konden languit en nog een steuntje voor je benen dus prima. We hadden ons voorbereid dat de airco ws op standje vriezer zou staan maar ook dit viel reuze mee gelukkig. De chauff zat al klaar en er waren maar liefst 3 hostessen mee, t leek wel een vliegtuig. Wat hun taak was geen idee, denk vooral om de chauff gezelschap te houden want dat was best een baassie. Ink zat natuurlijk vooraan dus kon alles is goed bekijken. Het enige wat de netjes aangeklede hostessen deden was een praatje houden toen we wegreden in onverstaanbaar Engels, een doekje uitdelen om onze handen op te frissen voor de lunch, een soort van koffie te geven na de eerste stop en een mini snoepje (leek wel een smintje) te geven na de lunch. Hele opgave dus. Oh ja en ze checkten of iedereen z'n gordels echt om had. Nou..dat beloofde weinig goeds en zoals de titel van vandaag al doet vermoeden was t geen rustige en goed georganiseerde rit zoals we dat van onze eigen chauff vader Wim gewend zijn!
De chauff propte net voordat we weggingen nog een zooi van die bladeren in z'n waffel zodat hij nauwelijks nog kon praten, maar ondanks dat z'n bakkes vol zat bleef hij maar ouwehoeren met die meiden. En dan zat hij weer te bellen en dan weer iets in z'n tas te zoeken. Om 08.20 scheurden we letterlijk weg want hij gaf toch een partij gas!!! En dat nog wel op z'n blote voeten ook!! Fijn als je dit zo van dichtbij mee kan kijken! Wat een vent! Het enige wat hij dus kon was gas geven en toeteren. Hij toeterde echt naar alles en iedereen. Al gauw werden m'n oogjes zwaar en dat was misschien maar beter ook want als ik dit 7 uur lang moest volgen..Steef heeft de eerste 5 minuten alleen meegemaakt denk, dus bij de eerste stop werden we allebei weer wakker. Korte plaspauze en nadat we weer doorreden gingen we vlak daarna weer stoppen, die meiden moesten wat te eten gaan halen. Lekkere lucht dus toen ze dit voorin op zaten te eten. Veel meer niet meegekregen want lekker gaan slapen en wat waren we blij met onze nekkussentjes want je werd zo heen en weer geschud dat liggen tegen het raam er echt niet in zat. Na 1,5 uur werd ik wakker omdat ik echt van links naar rechts in die stoel ging en ik bijna in het gangpad lag, de chauff bleef ook maar toeteren. Met 1 oog keek ik ff en nu snapte ik waarom..we reden inmiddels in de bergen met hele scherpe bochten en smalle wegen zeg maar. Helemaal als je voorin zit lijkt het net alsof je met zo'n bocht dwars door de vangrail gaat en zo het ravijn in rijdt. En helemaal als dit nog steeds met dezelfde bloedgang gaat! Oké...nu moet ik echt m'n best doen om niet misselijk te worden dacht ik. Gauw m'n ogen maar dicht en vooral niet kijken. Echt slapen lukte niet meer maar t ging net zeg maar want uurtje later stopte we voor de lunch. Niet bepaald sjieke tent in de bergen (toilet details zal ik jullie besparen) maar goed we moesten toch maar iets eten hadden we besloten. Colaatje zou wel lekker zijn maar deze was lauw, bah. Maar voor de veilige weg gegaan en rijst met kip besteld en samen opgegeten. Terug de bus in en gelukkig weer geslapen totdat we allebei wakker gemaakt werden door de hostess dat we in Kalaw waren, hoera! Met aantal andere toeristen uit de bus gezet ergens in een stadje en al gauw weer aantal taxi chauffs om om ons heen. 1 vent bleef maar ouwehoeren en bij ons staan maar zag er niet echt lekker uit, leek wel alsof die gezopen had of onder de drugs zat dus we zeiden al gauw tegen elkaar dat we iig niet met hem meegingen en lachte maar een beetje naar m. We konden of met een taxi of achterop een scooter naar ons hotel gebracht worden wat goedkoper was. Maar ja, we wezen naar onze backpack en naar 3 tassen dus dat ging m niet worden op een scooter. Taxi geregeld en binnen 10 minuten stonden we bij ons hotel. Kalaw ligt dus in de bergen waardoor t ook stukje koeler is. Ons hotel lag op een heuvel en is helemaal van hout waardoor we t idee hebben alsof we in een chalet in Oostenrijk slapen. Wel mooi! Krijgen kamer op de hoek en zien dat er geen airco of iets is maar aan de dikke dekens in de kast te zien is dit waarschijnlijk niet nodig. Zijn wel aardig brak na die busrit dus eerst maar ff relaxen. Ik voel me ook niet lekker dus doen verder niks meer. Rond 18.00 toch maar ergens gaan eten maar t irritante is dat we geen scooter of fiets hebben en we niet heel dichtbij t centrum zitten. Dan maar lopend, kunnen we vast oefenen voor komende dagen. Steef heeft via Tripadvisor iets gevonden en het is 800 meter dus moet te doen zijn. Voor t eerst lange broek aangedaan en vestje mee want t koelt dus wel echt af maar we hadden t kouder verwacht. Het is nu wel hier in Myanmar echt op z'n heetst en dit zijn de warmste maanden van t jaar. Dat lopen valt nog best tegen maar we vinden het en het is echt een mini restaurantje of eigenlijk meer een koffietent want om 20.00 sluiten ze. Je kan ook alleen binnen zitten en je kan geen bier of frisdrank bestellen. De kaart is erg klein en er zijn pasta's, pizza's en wat broodjes. Er komen hier veel Fransen. Er zit verder niemand maar alles wordt vers gemaakt volgens de kaart dus een pastaatje gaat er wel in. De eigenaresse is heel aardig en duidelijk trots op haar tentje. Er zijn wel heel veel vliegen of iets wat daarop lijkt en ze ziet dat we dit niet echt tof vinden dus ze vraagt of t goed is als ze alle lichten uitdoet, want in het donker blijken die beesten weg te gaan en dan niet meer terug te komen. Voor ons prima en daar zitten we dan in t donker haha. Al gauw komt ze met 3 kaarsjes..wat romantisch en eigenlijk nog gezelliger ook. Later doet ze wel weer een licht aan, beetje lastig koken denk voor ze, maar we zeggen dat we t zo ook wel leuk vinden. Pasta's zijn heerlijk en ook eindelijk eens weer mooi bestek en mooie borden haha. We praten nog wat met de eigenaresse want vragen ons af hoe ze zo hierbij is gekomen. Ze verteld dat ze vroeger veel kookles heeft gehad en een goede opleiding heeft gehad en gewerkt heeft bij een Frans georiënteerd restaurant in een stad ergens. Daarna wilde ze iets voor zichzelf beginnen maar iets huren in het dorp kon ze niet betalen dus huurt ze dit mini pandje even buiten het dorp. Ze begon met koffie en broodjes en dit liep best goed. Ze heeft ook heel veel recensies op Tripadvisor dus vandaar dat wij haar ook gevonden hebben. Even geleden kwam er een toerist bij haar die ziek was en ze bood aan om verse pasta voor hem te maken. Dit beviel toen zo goed en via Tripadvisor ging iedereen hierover helemaal los dat ze besloot om dit ook op de kaart te zetten. Het lastige was en is alleen om aan deze producten te komen in een land met alleen met rijst etc maar nu eindelijk heeft ze haar adresjes gevonden. Door de tijd heeft ze ook een pizza oventje kunnen kopen en wat dingen afgekeken van toevallig het tentje waar wij onze pizza in Bagan gegeten hebben, grappig. Ze heeft ook 3 jonge jongens in dienst om haar te helpen maar dit valt nog niet mee. Ze moet echt alles 100x uitleggen en alles in de gaten houden want ze kennen gewoon geen structuur en zijn enorm verlegen naar toeristen toe. Net als we weg willen gaan komt er een Frans stel binnen en vertellen dat ze allebei ziek zijn en wat verse producten willen eten...
Terug in het donker zien we eigenlijk niet zitten met al die honden en zonder Straatverlichting dus vragen we haar hoe we het beste kunnen lopen. Ze vraagt 1 van die jongens om met ons mee te lopen omdat er ook een binnendoor weg is, heel lief. We gaan op tijd slapen en besluiten om morgen maar dagje rustig aan te doen en even bij te komen. Ink last van der keel en hoofdpijn dus morgen nachtje extra boeken en voor t eerst maar weer is beetje uitslapen.